Szklany tron | Sarah J. Maas

     Celaena to złodziejka i morderczyni, która swoją karę za zbrodnie odbywa w Kopalni na ciężkich i dożywotnich robotach. Dziewczyna ma jednak szansę skrócić swój wyrok - wystarczy, że weźmie udział w turnieju na Królewskiego Obrońcę.

Nie mając większego wyboru, godzi się na tę propozycję, przenosi do pałacu i rozpoczyna walkę o życie.

                  

Tytuł oryginalny: Throne of glass

Autor: Sarah J. Maas

Seria: Szklany miecz #1

Liczba stron: 518

Czas czytania: 3 dni

Sama nie wiem, co mam myśleć o tej serii. Książki jednocześnie mi się podobają, szybko się wciągam i sama nie wiem, kiedy je kończę. Z drugiej jednak strony wszystko mnie w nich irytuje. Zacznijmy od głównej bohaterki, która przysięgam wam, jest cholerną schizofreniczką. Kreacja tej dziewuchy to jeden wielkie absurd. Wyciągnęli ją z kopalni, gdzie trafiła jako zabójca, a ona w momencie przystosowała się do życia w pałacu - ubiera się jak dama, zachowuje się jak dama i przy okazji wysławia jak dama. Oczywiście do momentu, w którym ktoś jej nie wkurzy, bo to przecież Wielka Celeana, zadufana w sobie Królewska Zabójczyni, która za jakiekolwiek słowa krytyki jest w stanie powyrzynać ciebie, twoje dzieci, a na dokładkę resztę miasta. I to nie tak, że szalenie jej nienawidzę, bo miała swoje dobre rozdziały, gdy naprawdę było mi jej żal lub śmiałam się z jej sarkastycznych odzywek, ale w większości przypadków wyobrażałam sobie, że karmię nią psy (fanka Ramsaya). Chciałabym móc podać wam setki przykładów jej absurdalnego zachowania, ale byłyby to spoilery. Uwierzcie mi na słowo, ta dziewczyna zmienia swoje zdanie i zachowanie w ciągu kilku zdań, najczęściej bez żadnego logicznego powodu.

"Najprawdziwszym złem na świecie są czyny człowieka. "

Kolejnym błędem tej opowieści (już nie tak dużym jak główna bohaterka, którą z nieznanych mi przyczyn wszyscy kochają) jest sposób prowadzenia fabuły. Zdaje mi się, że autorka sama nie wiedziała, o czym chce pisać w tych swoich cegłach. Na dobre wyszłoby, gdyby nie zapychała stron niepotrzebnymi rozdziałami i z 500 stron spadła do 350. W "Szklanym tronie" jest tak: przez kilka rozdziałów nic się nie dzieje, a autorka skrupulatnie opisuje wszystkie dni, w których dzieje się  t o  s a m o  - bieganie, jedzenie czekoladowego ciasta i spanie, żeby chwile później zasypać nas natłokiem akcji, scenami walki i chaosem tak wielkim, że nie wiemy co właśnie się stało.

Mimo wszystko nie będę tak cisnąć po tej serii, bo jednak jakimś cudem czytam już trzeci tom. Wielkim plusem są bohaterowie drugoplanowi - Dorian, Chaol i Nehemia. Wielki szacun za nich, bo mają osobowość (a nie dwie lub nawet trzy jak Celaene), charakter i zwyczajnie wzbudzają naszą sympatię. W większości przypadków podejmują też rozsądne decyzje i nie wykazują się dużą głupotą.

Inną rzeczą wartą uwagi są wątki, którym na razie nie poświęcono zbyt wiele uwagi - magia i rebelia. Liczę, że kolejne strony będą tym po brzegi wypełnione.

Jak pisałam wyżej - autorka pisać umie i dobrze to wykorzystuje, bo nigdy nie czytałam tak grubych książek w tak krótkim czasie. Język jest na tyle przystępny, że wciągamy się nawet w te nudne i monotonne rozdziały.

Wydawnictwo spisało się dobrze pod względem szybkiego i skrupulatnego tłumaczenia, jednak wykonanie książek to trochę inna sprawa. Okładki są ładne i owszem, oryginalne. Niestety grubość kleju i grzbietu trochę nieodpowiednia do ilości stron. Książki z tej serii są zbyt obszerne, więc czytając je, łatwo można zgiąć grzbiet, czy okładkę. Najgorzej jest z trzecim tomem, który kupowałam mojej przyjaciółce na urodziny - wszystkie egzemplarze w dwóch księgarniach od początku miały zgięte grzbiety, bo gdy spojrzało się na nie od góry, ilość kleju, który trzyma strony była zdecydowanie zbyt mała. Podobną sytuację miałam z "Panią noc".

Podsumowując: książki są na tyle przystępne, lekkie i wciągające, że warto się z nimi zapoznać, jednak ich największą wadą jest główna bohaterka, zadufana w sobie schizofreniczka. Przeczytajcie, tak jak ja, dwa tomy i dopiero wtedy zdecydujcie czy chcecie to kontynuować.

MOJA OCENA: 5/10